De prijs van bloggen

Sorry mensen, er is lang niets nieuws meer te vinden geweest hier en ik weet niet of dat nog gaat veranderen. Het is gewoon allemaal een beetje op en niet meer zo van deze tijd en nog tal van andere overwegingen waar ik u niet lastig mee ga vallen. Ik deed het vele jaren graag en het heeft me veel gebracht (overwegend mooi en goed, inclusief veel contacten en mooie vriendschappen en uiteindelijk een boekcontract), maar er veranderen dingen in een mensenleven, laten we het daarop houden.

Toch kreeg hetgeen ik hier in al die jaren deed nog een staartje, en dat was dan weer een heel onaangenaam staartje. Omdat ik het er op Twitter over heb gehad, vond ik toch dat er een woordje uitleg moest komen en ik bedacht ineens dat ik daar de perfecte plek voor had. Jawel, hier! Ga er even voor zitten, want het is een wat langer verhaal—helemaal niet meer van deze tijd dus.

In januari ontving ik een mailtje van “Permission Machine”. De tekst luidde: “Zie document in bijlage. Wij verzoeken u zich in regel te stellen”, dit alles zonder enige aanhef, ondertekening of nadere verklaring. Ja, lezer, geef toe: zo’n bijlage bij een mailtje van een zelfverklaarde toestemmingsmachine—toegegeven, weer eens wat anders dan de "ING" of een Nigeriaanse prins—zou u ook niet geopend hebben. We zijn niet van gisteren tenslotte.

Een paar weken later kwam er weer precies zo’n mailtje. Deze keer antwoordde ik met de vraag wat mij hier precies werd gestuurd, waarna ik zowaar antwoord kreeg van ene zich noemende Luyckx G, waarop zich een hallucinerende mailwisseling ontspon. Een foto die al sinds 2008 hier stond ter illustratie van een recept voor tartiflette zou inbreuk maken op de rechten van hun cliënt, een mij eveneens geheel onbekend bedrijf genaamd Beeldig Beeld te Westknollendam (ik verzin dit niet).

Dat was bijzonder, aangezien ik de betreffende foto (van een reblochonkaas) indertijd had ontvangen van een Frans promotiebureau, met de vermelding dat hij rechtenvrij was en naar eigen inzicht mocht worden gebruikt. Dat is heel gebruikelijk bij persmateriaal.

Maar dat kon helemaal niet, was het antwoord. De rechten op de foto in kwestie berustten bij Beeldig Beeld. Wanneer zij die rechten dan wel verworven hadden, werd mij overigens ook bij navraag niet duidelijk gemaakt. Het kan in elk geval niet in of vóór 2008 geweest zijn, want toen bestonden ze nog niet eens. Dus naar wie de rechten toen had, blijft het raden. Het zou zo maar dat Syndicat Interprofessionnel du Reblochon in Thônes kunnen zijn.

Nu had ik uiteraard die persmap niet meer, want als je dat materiaal allemaal tien jaar lang moet bewaren, mag je echt een flink hardwarepark aanschaffen. Wel wist ik--zie boven--nog precies waar de foto vandaan kwam. Ik meldde dat met naam, toenaam en mailadres, vertelde dat men met reclamaties daar moest zijn en kondigde aan dat ik in geval van gerechtelijke actie tegen mijzelf die partij “in vrijwaring zou laten oproepen”, zoals dat heet.

Permission Machine bond in. Als ik in plaats van 500 euro 200 euro betaalde, zou nergens meer over gepraat worden. Ik antwoordde dat ik er niet over piekerde omdat mij niets te verwijten viel.

Het bleef even stil en vervolgens begon het hele circus opnieuw, inclusief “zie document in bijlage. Wij verzoeken u zich in regel te stellen”. Mijn antwoord kwam in het kort neer op “en nu wegwezen” en alzo geschiedde.

Maar vier maanden later kwam er een mail van een Nederlandse gerechtsdeurwaarder met een gewichtig uitziend document, dat in de basis neerkwam op precies dezelfde claim. Ik vertelde het hele verhaal nogmaals, waarop ik omstandig de uitleg kreeg dat ik, ja maar, als journalist “uiteraard” de plicht had onderzoek te doen naar foto’s die mij door persafdelingen werden toegestuurd. Ik mocht er toch maar niet zó van uitgaan dat die inderdaad rechtenvrij waren? Foei toch!

Dit is uiteraard onzin. Bladen en online publicaties gebruiken aan de lopende band dit soort materiaal, en de voorwaarden waaronder dat mag staan er altijd bij. Als je elk plaatje moest gaan natrekken (een beetje journalist ontvangt tientallen van deze dingen per week), kwam je echt aan je werk niet meer toe. Ik heb ook dit deurwaarderskantoor begin september verteld dat ze maar moesten dagvaarden en dat ik het volste vertrouwen had in de uitkomst. Het werd weer stil en het bleef stil.

Tot op het moment dat ik me, per 30 juni, drie weken geleden dus, uitschreef uit de Nederlandse basisadministratie omdat mijn vertrek naar Frankrijk definitief was.

Onmiddellijk werd er op mijn zakelijk adres, waar ik bij de KvK nog niet uitgeschreven was, een dikke envelop bezorgd. Jawel, een dagvaarding. Voor 500 euro hoofdsom, te vermeerderen met kosten dit en kosten dat. En de melding dat, als ik vóór 8 augustus 772 euro zou betalen, er nergens meer over gepraat zou worden.

Ik heb maar eens met mijn advocaat gebeld. Een uur heb ik aan de telefoon gezeten. En de uitkomst was bedroevend: ik sta in mijn recht, maar dat recht halen komt me hier vanuit Frankrijk zelfs in het meest optimistische scenario een flink stuk duurder uit dan 772 euro. “En dat weten zij ook wel, daarom dagvaarden ze waarschijnlijk net nu”, zei mijn advocaat met bedroefde stem.

Ik kan principieel doen, maar dat is een luxe die ik me simpelweg niet kan veroorloven. Ik ga dus betalen. Dat kan ik gelukkig wel, al betekent het dat een paar leuke projectjes die ik hier in en rond mijn pittoreske Eetschrijverswoninkje in de Limousin heb, even moeten worden uitgesteld. En dat vind ik niet leuk.

En daarom was ik dus kwaad. Nog steeds overigens, al is dat precies een week na beëindiging van het gesprek met de advocaat wel iets gezakt. Het is hier tenslotte heel fijn, in Frankrijk. Kom vooral eens langs!

(Spoiler warning: bedelactie coming up!)

Overigens denk ik dat menigeen onder u in het verleden wel plezier heeft beleefd aan mijn blog, aan de wetenswaardigheden en aan mijn recepten. Dat heb ik allemaal heel graag voor u gedaan, maar nu dat me een flinke duit gaat kosten ben ik daar zelf heel even iets minder blij om. Ik durf dus gewoon te vragen of u misschien een bijdrage aan deze onverkwikkelijke affaire wilt storten, een klein symbolisch bedragje van naar keuze 1, 3, 5 of 10 euro. For old times’ sake, zeg maar. Zie de links hieronder. Ik beloof u dat ze safe zijn.

De foto bij dit artikel is van mezelf (laat niemand u iets anders wijsmaken): ik vond onderin een oude boodschappentas van mijn overleden schoonvader dit versleten dubbeltje. Het is uit 1918, dus nu honderd jaar oud. Waarde in deze staat: vrijwel niets. Wat maar goed is, want ik wil het voor geen goud kwijt.

1 euro bijdragen via Tikkie

3 euro bijdragen via Tikkie

5 euro bijdragen via Tikkie

10 euro bijdragen via Tikkie