Het is plots all over Twitter: mensen die besluiten maar eens te proberen hoe het is om een periode x, meestal twee tot zes weken, zonder suiker te leven. Want suiker is ineens buitengewoon verdacht. Het is de grote boze wolf en de zwarte piet, de duivel en Beëlzebub ineen. Suiker moet je mijden als de pest en het is nog verslavend ook. Tenminste, dat verklaarde hoogleraar endocrinologie Aart Jan van der Lelij in een column in de Volkskrant. Pfoe. Krasse taal. Je zou het Kwaad voor minder uit willen bannen.
Nu zijn columns vermakelijke dingen met een vervelende inherente eigenschap: ze worden geschreven op strikt persoonlijke titel en onderbouwing is nergens voor nodig. Het betoog van Prof. Van der Lelij wordt dan ook niet door enig wetenschappelijk onderzoek gestaafd. Er kloppen dingen uit het verhaal terwijl andere dan weer helemaal nergens op gestoeld zijn, zoals de suggestie dat de in 1995 experimenteel aangetoonde verzadigingsindex bewijst dat suiker de kwaaie pier is. Dat is uit de resultaten van de studie nergens op te maken.
Verslavend of niet? Dat is een buitengewoon rekbaar begrip. Net zoals in de toxicologie geldt dat elke stof in een voldoende hoge dosis giftig is, is ook elke stof potentieel verslavend. Sterker, er komt zelfs gok-, seks- en marathonverslaving voor: de betreffende activiteit maakt dan een stofje in de hersenen vrij waar we aan verslingerd raken. Betwijfeld moet alleen worden of dat voor suiker méér geldt dan voor bijvoorbeeld vet, zout of oude kaas--allemaal van die dingen waar je lekker van dóór kunt en wilt blijven eten.
Maar ja, de professor zegt het en dus móet het wel waar zijn. En dus moeten we van die enge stof suiker af. En gaan we een aantal weken helemaal géén suiker eten. Om te ontgiften. Koude kalkoen!
Onzin.
Want je kunt helemaal niet een aantal weken zonder suiker. Suikers zitten immers overal in. Niet alleen in de vorm van saccharose en glucose, maar ook als fructose, lactose en maltose. Er is in feite nauwelijks een natuurlijk voedingsmiddel te bedenken dat niet een hoeveelheid suikers bevat. Sommige bevatten zelfs véél suiker: in appel zit per 100 gram meer suiker dan in Coca-Cola! Maar ook witlof en spruitjes, die zogenaamd "bitter" zijn, bevatten karrevrachten suikers. Vandaar dat je ze zo lekker kunt karamelliseren.
We zijn weer eens dik aan het doorslaan, want kennelijk kunnen we in de voeding niet zonder vijandbeeld. In het laatste deel van het vorige millennium kreeg vet die zwarte piet toebedeeld, nu is het suiker. En het één is al amper minder idioot dan het ander.
Laat ik even duidelijk zijn: ik ben een verklaard tegenstander van het te pas en te onpas mengen van grote hoeveelheden geraffineerde suiker door van alles en nog wat. Dat is een praktijk die wat mij betreft niet genoeg kan worden afgekeurd. Want overdaad schaadt en in natuurlijke voeding zit al meer dan voldoende suiker. Die sluipsuikers--ik gooi de destijds door mijzelf bedachte term er nog maar eens in--kunnen we missen als kiespijn.
En dát bedoelen die twitteraars vermoedelijk ook: dat ze de toegevoegde geraffineerde suiker maar eens drastisch terug willen schroeven. Prima is dat! Ik doe dat zelf al heel lang, dus niet voor een paar weken. En niet omdat ik verslaafd ben, maar omdat te veel van wat dan ook niet goed is. Behalve groenten en fruit, waar je nauwelijks te veel van kúnt eten. Ondanks dat ze bol staan van de suiker. Dus.
Binnenkort een bespreking van het boek "Zonder Suiker" van Anne Marie Reuzenaar, dat ik hier ook alweer veel te lang onbesproken (hoewel niet ongelezen) heb liggen.
Labels: eetweetjes, voeding en gezondheid
